Księga II "Ostatnia szansa" Rozdział 1

Hej.Dawno mnie nie było co? Strasznie was przepraszam.Pewno osobiste sprawy nie pozwalały mi na wcześniejsze napisanie rozdziału ani na skomentowanie waszych dzieł.Dlatego proszę o pozostawienie linków w komentarzach.Dopiero zaczynam nadrabiać wszystkie zaległości i pewnie trochę to potrwa.Dzisiejszy rozdział został napisany w niecałą godzinę.To jak dotąd moja najszybciej napisana część i moim zdaniem najlepsza ze wszystkich,które napisałam.Jest ona bardzo emocjonalna i trochę nietypowa,bardzo rożni się od pozostałych.

Ten rozdział pisałam w całości przy piosence Avril Lavigne - Innocence  i polecam jej słuchać również przy czytaniu.

Ta część dedykowana jest wszystkim czytelnikom.

Mam nadzieję,że rozdział wam się spodoba i tradycyjnie proszę o komentarze. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Otworzyłam oczy i przeżyłam szok.Nie miałam pojęcia gdzie jestem.Zupełnie nie poznawałam tego miejsca.To była jakaś polana w środku lasu.Dookoła rosły kwiaty,a gdzieś w oddali szumiał strumień.Było tam całkiem ładnie,ale jak ja się tam znalazłam?

Zaczęłam wszystko sobie przypominać.Studio,zaliczenia,moje zamyślenie i ten samochód.A później ciemność.

I wtedy ogarnęło mnie przerażenie i,w pewnym sensie,dezorientacja.W głowie miałam pełno pytań,na które nie znałam odpowiedzi.Czy ja umarłam? Co to za miejsce? A jeśli umarłam,to czemu to miejsce nie przypomina piekła?

Dokładnie tak myślałam.Byłam pewna,że zasługuję tylko na piekło.Takie samo,jak to,które potrafiłam zgotować Natalii.

Na myśl o tej dziewczynie rozpłakałam się.To była cholerna prawda.Potrafiłam zrobić z jej życia piekło i gdy dotarło do mnie,że być może nigdy nie będę mogła jej za to przeprosić,załamałam się.Przecież byłam jej to winna.Chociaż te głupie przeprosiny.A ostatnie co ode mnie usłyszała,to to,że jest zerem.Zaczęłam płakać jeszcze bardziej.Tyle rzeczy chciałabym jej powiedzieć i wyjaśnić.W tej chwili niczego tak nie pragnęłam jak przeproszenia jej i wyznania wszystkiego,co chciałam,i powinnam była,powiedzieć jej już dawno.Że jestem suką niewartą jej przyjaźni,że jest piękna,cudowna,kochana i jedyna w swoim rodzaju.Że jest najlepszym co mogło mnie spotkać.Żeby nigdy w siebie nie zwątpiła.I żeby znalazła przyjaciółkę,która będzie jej warta.

Osobę,którą na pewno nie jestem ja.

Taka była prawda.Wiedziałam,że nie zasługiwałam na kogoś tak wspaniałego jak Naty,i gdybym tylko mogła,cofnęłabym czas,tak aby nigdy nie doznała z mojej strony żadnej przykrości.Ale tak się nie da i byłam tego świadoma.

Otarłam twarz z łez i zobaczyłam przed sobą coś,czego wcześniej tam nie było. Drzwi z napisem "Druga Szansa".Pod spodem widniał następujący list:

Kochana córeczko!

Nawet nie wiesz jak nam przykro,że nie możemy z tobą być.

Wiemy,że obwiniasz się o to,co się stało,ale tak widocznie musiało być.Możliwe,że los tak chciał.Może to,że wjechał w nas ten tir,było naszym przeznaczeniem.Dlatego nie myśl,że to twoja wina, bo to nie prawda.Twoje obwinianie się nie mieni tego co się stało.Nie mogłabyś nam wtedy pomóc.

Dlatego żyj i skorzystaj z tego,że los daje ci drugą szansę.To twoja ostatnia szansa i tylko od ciebie zależy,co z nią zrobisz.My prosimy cię tylko o jedno - przestań odpychać od siebie ludzi i zacznij żyć.Tak jak przed wypadkiem.

Kochamy cię.

Mama i Tata

Po przeczytaniu nie miałam już wątpliwości.Wiedziałam co robić.Nacisnęłam klamkę i odważnie przekroczyłam próg.

Zobaczyłam siebie na szpitalnym łóżku.Byłam cała w bandażach,a obok mnie siedziała Natalia i płakała.To mną wstrząsnęło.

Cały świat zawirował,poczułam,że spadam w ciemność.

Nagle wszystko się skończyło,a ja otworzyłam oczy i zobaczyłam biały szpitalny sufit.